WAT IS JOUW EIGEN STEM?
Er is vaak heel wat moed voor nodig om uit te spreken wat je wilt. We zijn geneigd ons aan te passen en een besluit te overdenken vanuit het perspectief van de ander. Of we zitten vast in woorden die de ander ons (in het verleden) vertelden. Tijd om dus op zoek te gaan naar jouw eigen stem. Hoe? Je leest hier welk klein stapje je zelf kan zetten. Ze draagt de tas op haar rug. Vandaag gaat ze voor het eerst weer met de trein sinds heel lange tijd. Niet dat ze heeft stilgezeten. Ze heeft zich nog niet eerder ertoe gezet om zich in een grote groep menigte te bevinden. Vandaag is de dag. Ze is nieuwsgierig wat het haar zal brengen. Wat zal het met haar doen?
Ze kan zich de eerste dag nog op het station herinneren dat alles uitgestorven was. Plotsklaps veranderde een centraal station in een woestijn waar je enkel de wind kon horen suizen. Ze haalde daar het krantje op om haar column in de metro te lezen. Terwijl ze het las, kreeg ze zin om te dansen door de lege hal. Ze had zin om haar armen de spreiden in de zee van onzekerheid waar heel Nederland zich van de een op andere dag in bevond. Heel Nederland was gevangen, maar zij voelde zich vrij.
Ze voelde zich vrij omdat ze zich bevrijd voelde van het moeten. Er was ruimte om het pad te volgen van de eigen wil. Dit keer was de ruimte niet in een ver land. Dit keer bevond de speeltuin zich in haar achtertuin. Door het wegvallen van alle verplichtingen hoorde ze haar eigen stem. De stem had geen haast en veroordeelde haar niet. De stem fluisterde haar toe in zichzelf te geloven en dat ze voor haar eigen ik mag staan. Zij werd haar eigen stem. Niet die van de ander.
Ruim 1,5 jaar later gaat ze terug naar de plek. Ze ademt in. Ze ademt uit. Ze knippert met haar ogen. Doet haar mondkapje voor haar mond. Ze wil de stem nog beschermen; voor zichzelf houden. Ze knippert nog eens. Een horde mensen komt op haar af. Van de lege woestijn is niets meer te bekennen. Mensen rennen. Eten. Lachen. Bellen. Vreten. Wachten. Staan. Zoenen. Sms’en. Slenteren. Winkelen. En zij? Ze kijkt. Ze slikt. Ze heeft het gevoel haar adem te moeten inhouden. Haar armen veilig dichtbij zichzelf te houden.
Eenmaal de drempel over bespeurt ze kippenvel op haar armen. Ze wrijft erover. Ze voelt een kriebel in haar buik. Ze laat langzaam haar mondkapje zakken. Ze schraapt haar keel. Ze beseft dat haar stem zich in dezelfde ruimte bevindt met allemaal andere stemmen. Ze voelt zich kwetsbaar. Ze wil zich snel weer achter haar mondkapje verschuilen. Maar dan gebeurt er iets. Een man zegt haar gedag. Ze knikt. Ze zegt hem ook gedag. Haar stem begint te spreken. Ze beseft dat ze in het bezit is van iets van onschatbare waarde. Iets dat van haar is en zij in haar rugzak meedraagt in een volle stationshal: in haar stem klinkt haar eigen wil.
Je eigen stem te laten klinken
Het volgen van de stem van de ander is makkelijker dan het volgen van je eigen stem. Weten wat je eigen stem je te vertellen heeft, is durven toestaan dat je soms ook niet de juiste woorden kan vinden. Maar iedereen heeft een eigen stem.
De stem kan nog weleens overschaduwd raken door de stemmen van buitenaf. Of denk aan de stemmen uit het verleden die zich gaan nestelen in je eigen hoofd. De stemmen van je ouders als je iets deed wat niet mocht. Of een leraar die ooit eens een opmerking maakte die je nu nog steeds in de weg kan zitten bij het maken van een beslissing. Het zijn de stemmen die je gevangen houden.
Toen Nederland 1,5 jaar geleden op slot ging en ik mij in een lege stationshal bevond, voelde ik mij vrij om te dansen omdat er geen stem was die mij kon tegenhouden. Door mijn eigen stem ook weer de afgelopen periode flink te hebben bevraagd, weet ik inmiddels dat zelfs een vol stationshal mijn stem niet hoeft tegen te houden. Ik hoef de ruimte niet te vinden om mijn stem te kunnen horen. Ik heb juist te durven om mijn ruimte in te nemen om mijn eigen stem te laten klinken.
Ze verbazen elkaar, maar ze verbazen nog meer zichzelf als ze hun eigen stem horen nagalmen.
Onlangs keek ik de 5e aflevering van de het 2e seizoen van de Spaanse serie Valeria. Een heerlijke, erotische feel good serie op Netflix waar vriendinnen meemaken wat dertigers meemaken. In deze aflevering ontdekten ze dat ze vooral bezig zijn met wat hun omgeving van hen verwacht en dat ze zelf geen idee hebben wat ze willen. Of naja, ze weten het wel: ze durven er niet vooruit te komen. Bang wat hun omgeving ervan vindt. Ze beseffen dat ze zich laten leiden (of beter gezegd: lijden) door belemmerende gedachten. Ze blijven vastzitten in een bepaald patroon. Een patroon dat hen niet gelukkig maakt. Ze voelen zich verwijderd van zichzelf. Ze besluiten op een avond naar een uitkijkpunt in Madrid te gaan en één voor één op een bankje te staan en hardop hun eigen wil de wereld in te schreeuwen. Ze verbazen elkaar, maar ze verbazen nog meer zichzelf als ze hun eigen stem horen nagalmen.
Onze stem maakt ons mens en geeft ons een eigen ik
Het raakte me toen ik het zag. Natuurlijk ging ik ook meteen (weer) mijn eigen wil bevragen: ben ik waar ik wil zijn? Is waar ik ben goed voor me? De beelden raakte me ook omdat ze zo puur zijn. Onze stem maakt ons mens en geeft ons een eigen ik. Natuurlijk kunnen we niet altijd alles doen wat we willen en hebben we ook rekening te houden, maar ik geloof dat we op kleine schaal écht veel meer vanuit onze eigen wil kunnen handelen.
Handelen vanuit onze eigen stem, maakt dat we meer zullen spreken vanuit onze eigen hart. Mensen zullen je er mogelijk om verlaten (of jij verlaat hen), maar je zal ook nieuwe mensen ontmoeten en spreken die jouw eigen stem waarderen. Handelen vanuit je eigen wil, betekent loslaten wat je in de weg staat en durven te gaan voor wat je vleugels geeft.
Mijn advies voor nu is: schrijf eens een lijstje met wat jij NU wilt. Precies zoals de vriendinnen deden op dat bankje in Madrid. Schrijf alles op. Maak het lijstje zolang als je wilt. Denk niet aan waarom het niet zou kunnen, denk aan de stappen die je hebt te zetten om naar die eigen wil toe te gaan.
Wat is daar voor nodig?
Go get it tiger. Jouw stem is goud waard.
PS. Merk je dat je niet goed bij jouw eigen wil kan? Ga dan eens in gesprek met een professional om samen jouw eigen wil te ontrafelen. Je hoeft dit niet alleen te doen als je merkt dat je door pijnlijke lagen van jezelf hebt te gaan.
Automatisch een inspirerend/leuk/boeiend artikel in je postvak ontvangen?
Deel jouw e-mailadres nu hier!