UITZICHTLOOS
Met de herfst en de winter in het vooruitzicht, verandert ook ons eigen zicht. Wie goed kijkt, zal inzien dat elk uitzicht een goed inzicht geeft. Een korte column over mijn eigen vergezicht vanaf mijn balkon op vier hoog. Over lallende buurmeisjes, thuiswerkers in joggingbroek, Corona kilo's en haastige fietsers. Mijn uitzicht in het leven verandert voortdurend. Was voorheen het uitzicht bij mijn ouderlijk huis bekend terrein, kijk ik nu vooral uit het raam met een bepaald gevoel van melancholie. Ik zie het pleintje waar ik vadertje en moedertje speelde. Ik ruik het gras van het voetbalveldje waar ik vroeger weleens voetbalde of staarde naar de wolken. Ik groet de buurvrouw en vertel wat mijn uitzicht nu is. Dat ik woon in Nederland ja, niet meer in Australië of Nieuw-Zeeland. Nee, ook geen plannen, nee. Dat ik blij ben waar ik nu ben. Op vier hoog, vlakbij het water, Utrecht in de verte, de wolken tellend.
VOETBAL
Vanuit mijn stulpje kijk ik naar de woningen tegenover mij. Ik aanschouw het thuis-zijn van mijn buurtgenoten. De vijf huishoudens die naar hetzelfde programma op televisie kijken. Groene, felle schermen verblinden mijn zicht. Ik zie verhuis- en bezorgbusjes af en aan rijden. Ik zie buurtgenoten mopperen naar het roekeloze rijgedrag van de bezorgers van Thuisbezorgd. Ik zie niet veel later een overvolle papierbak van alle dingen die zijn bezorgd. Wat een welvaart, denk ik. Mijn beeld verandert wanneer ik mijn buren hard hoor liefhebben op de achtergrond. Ik hoor gerinkel en zie buiten in de schemering mijn dronken buurmeisjes klungelen met hun fietssloten. Onderweg naar een avondje stappen.
LOPEND KUSJES GEVEN
Op datzelfde moment is mijn buurman zijn schoenen aan het inspuiten. Zich klaarmakend voor een nieuwe werkweek of de zoveelste bruiloft. Want dat is nu eenmaal wat je doet als je rond dertig bent. Net als al die babyshowers, vrijgezellenfeestjes of jubileum-vieringen omdat je ouders (of vrienden van je ouders of verre kennissen) zoveel jaar getrouwd zijn. In de nacht hoor ik mijn buurmeisjes lallend thuiskomen en zie niet veel later de eerste jonge ouders wegscheuren met hun kroost naar school. Koffie to go in hun ene hand, laptoptas, schooltas, autosleutels en mobiel in de andere hand. Grote passen. Haast. Een nieuwe dag. Ik weet zeker dat ze zich elke avond voornemen het anders te doen, maar de snelheid van de tijd gooit roet in het eten. De eerste computerschermen lichten op. De thuiswerkers maken zich op voor een nieuwe dag vol video calls en ijsberen in hun joggingbroek. Hele dagen zie ik ze zitten. Kijkend naar het scherm en tientallen mails wegtikkend. Een enkeling knalt zijn laptop bij lunchtijd dicht en gaat erop uit om te wandelen, te gaan racefietsen of hardlopen. Ze gaan het gevecht tegen de Corona kilo’s aan of willen graag de beste versie van zichzelf blijven. Even douchen en een snelle peuk of espresso voor die ene vergadering via Teams, Skype of Zoom. Het meest geniet ik eigenlijk wanneer ik aan de kade zit en mensen druk telefonisch in vergadering zie. Ze zijn zich niet bewust van mij doch andere voorbijgangers. Ik zie moeders hun kinderwagen duwen, oudere mensen hun blokkie om maken, verliefde stellen hand in hand lopen en al lopend elkaar kusjes geven. Momenten van rust worden onderbroken door haastige fietsers die onderweg zijn naar hun volgende bestemming. Mijn hart maakt sprongetjes wanneer ik gezinnen in de avond aan tafel hun dag zie doornemen. Kinderen smijtend met hun eten, de moeder likkend aan een pollepel, de vader met een theedoek over zijn schouders. Ik zie mensen lachen aan tafel, serieus en begripvol kijken en hun verhalen bekrachtigen door grote armbewegingen te maken. Na het eten keert de rust terug in de straat. Kaarsjes gaan aan, blauwe schermen lichten mijn beeld weer op en kinderen worden naar bed gebracht.
WIE ÉCHT GOED KIJKT, ZAL ALTIJD WEL MEER ZIEN
Die oorverdovende stilte zo aan de rand van de stad maakt ruimte om de uitzichten en plekje te geven. Om de volgende dag weer precies hetzelfde te aanschouwen. Dat verwondert me. Dat we allemaal een ander leven denken te leven, maar we eigenlijk allemaal precies hetzelfde doen door de dag heen. Stelletje kuddedieren zijn we. Toch zijn we zelf verantwoordelijk voor ons eigen uitzicht. Want wie écht goed kijkt, zal altijd wel wat meer zien. Diegene zal zien dat de buurman zijn nieuw, bestelde sneakers draagt en dat de buurmeisjes zorgen dat ze elke avond weer veilig thuiskomen.
Blijven kijken zorgt dat het leven niet uitzichtloos is. Dat, met een beetje fantasie, er kleur, opwinding en avontuur in de meest eentonige dag zit. Je hoeft je blik maar een kwartslag te draaien of je gezicht van een TV of telefoonscherm te wenden. Kijk en je zal zien. Elk uitzicht geeft namelijk een goed inzicht.
Automatisch een inspirerend/leuk/boeiend artikel in je postvak ontvangen?
Deel jouw e-mailadres nu hier!