OOK JIJ HEBT EEN DUISTERE KANT
We zijn allemaal weleens boos, verdrietig of wanhopig. Maar het publiekelijk laten zien: ho maar. Er heerst grote angst om veroordeeld te worden. Het is tijd voor een kort pleidooi over het durven duister te zijn. Een stukje over bondjes sluiten met Eminem en Mac Miller, schreeuwen langs het water en als James Bond je weg banen door het leven.Een herfstblad tikt mijn neus aan als ik mijn huis verlaat. Het is grauw buiten. Vieze motregen veegt mijn mascara over mijn wangen. Ik mum van tijd verander ik in Slash. Prima regen, wat jij wil. Met een knot op mijn kop maak ik grote passen. Ik weet niet precies waar ik naartoe loop, maar ik loop. Hard ook. Mijn gezicht naar beneden. Fronsend. Ik zet mijn ‘Laat me met rust’-gezicht op. Ik zet ‘m niet vaak op. Het kost echter nu geen enkele moeite. Ik heb geen zin in een blij gezicht. Laat staan een glimlach. Ik loop als een buffel door de regen. De optimist in mij lijkt voor even uit het veld geslagen en geen vragen te willen stellen. Mijn walk of grumpiness is gestart. Laat ik het er dan maar van nemen ook.
Met een herfstblad op mijn hoofd, mijn mascara over mijn gezicht, mijn haren tegen mijn gezicht geplakt, mijn knot vermorzeld tot een nestje voor vogels, ga ik mijn pad tegemoet. Ik moet zielige muziek hebben en pak mijn oortjes. Waarom zitten deze dingen toch altijd in de knoop? Geïrriteerd haal ik de witte krengen uit elkaar. Ik zet London Grammer op die mij helemaal voedt in mijn gevoel. Duister, eenzaam, radeloos, verward, boos, verdrietig, verdwaald. Zo klinkt ze. En zo voel ik mij. Haar stem verlamt mij en mijn passen vertragen zich. Ik zing hard mee met haar nummer Help. He-Heeeeee-Heeeeeeeeeeeeelp! Wat kan mij het schelen. Ik zie er toch al uit als een vrouw in nood en tevens als idioot. Ik vind dan dat je je podium helemaal moet pakken.
WAT BEN JE IN GODSNAAM AAN HET DOEN?
De optimist in mij lijkt te zijn wakker geschut en begint talloze vragen te stellen. Wat ben je in godsnaam aan het doen? Waarom sta je langs het kanaal de longen uit je lijf te lopen én te zingen? Waarom kijk je iedere voorbijganger aan alsof je stiekem een wapen in je kontzak hebt steken? Waar maak je je eigenlijk in godsnaam zo druk om? Ik wil de vragen wegdrukken. Ik wil voor even nog in dit zware gevoel hangen. Ik wil het tot op het bot voelen, al ontbreekt van de oorzaak nog ieder spoor. Ik ben boos. Ik ben verdrietig. Nee. Razend ben ik. Kwaaaaaaad.
Ik weet mezelf na enige tijd te bedaren en ga zitten op een bankje. Ik sluit mijn ogen. Mijn hoofd tolt van de adrenaline. Ik voel dat ik wil schreeuwen. Of wil rennen. Keihard wegrennen. Ik sta op en een man passeert mij. Hij kijkt vriendelijk en ik zie zijn mond bewegen. Het leek op iets als ‘Goedendag’. Ik doe mijn best iets op te zetten, maar weet dat het niet geloofwaardig overkomt. Ik ben immers op een boze en geheime missie. Er is nu niks goeds aan mijn dag, vriend. Vandaag heb ik geen zin in opportunistische wereldverbeteraars. Vandaag wil ik gothics, mummies, criminelen, boksers en kraaien om mij heen. Bring it potjandorie on! Grrrrrrrrr.
Al hiphoppend loop ik trots richting huis
Ik zet mijn missie voort. Mijn muziek op maximaal volume. Zelfs hier raak ik teleurgesteld van want die muziek kan mij niet hard genoeg klinken. Uit het niets begin ik te rennen. Als een James Bond baan ik mijn weg. Armen strak langs mijn lichaam. Vermoeid kom ik uiteindelijk hijgend tot stilstand. Ik gooi mijn armen in de lucht en schreeuw hard over het water. Waaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa. Wanneer een fietser mij wat verbaasd passeert, kijk ik hem aan zoals de locals uit mijn buurtje kijken. Ogen onder de wenkbrauwen, schouders hoog, net teveel speeksel in de mondhoek en handen in de kontzak. Lekker puh. Die fietser moet ook hebben gedacht: "Sjo, wat een tijger is die meid. Vast eentje van de straat." Al hiphoppend loop ik trots richting huis. Ik maak grote gebaren met mijn handen en doe net alsof ik de hele teksten ken. Ik kom tot de conclusie dat er best gruwelijke dingen worden gezegd in die songteksten. De f**ckin's, en de bro’s, ho’s, my motha, sista, homies vliegen mij om de oren. De beat zit me niet meer lekker. Mijn hart begint moe te raken van deze extatische reis.
IK ZIE ER GELEEFD UIT
Langzaam kom ik weer terug bij mijzelf. Ik open mijn deur en kijk naar mijzelf in de spiegel. Ik zie er niet uit. Nee, ho eens, ik zie er geleefd uit. Ik haal het herfstblad van mijn gezicht, de takken uit mijn haar en de mascara van mijn wangen. Ik bekijk mijn grote bruine ogen in de spiegel. Haarscherp kijk ik mijzelf zo een tijdje aan. Uiteindelijk begin ik hard te lachen. Om mijzelf. Om mijn gedrag. Om een duistere kant die zich zo vanuit het niets ontpopte toen ik thuis braaf aan de studie zat. Er moest iets uit. Mijn boze ik moest hoognodig worden uitgelaten.
God, wat was het lekker om buiten mee te zeiken met de regen en te vloeken op alles. Zonder enkele reden. Of misschien wel duizend redenen waar ik mij in mijn bewustzijn nog niet bewust van was. Kleine verdrietjes die ik negeer omdat ik nu een grote vrouw ben. Irritaties die ik onderdruk omdat ik loyaal naar de ander van mijzelf moet zijn. Het hebben van stress ontken omdat ik mijzelf wijsmaak alles onder controle te hebben. Nou dus niet. Want ik ben ook een mens. En hoe graag ik ook in contact wil blijven staan met mijn immers vredige, zelfbewuste en alles is goed - yin kant, is het soms ook gruwelijk lekker om die yang kant onverwachts te ontmoeten. Het gevecht met mijzelf aan te gaan. Beide middelvingers op te steken, op een bokszak in te slaan en te trappen, te smijten met een fles, ongegeneerd een keiharde boer te laten en met veel te grote legerlaarzen zingend boodschappen te doen. Ik voel dan in iedere vezel dat ik leef. Dat ik voor even beste vrienden ben met mijn rebelse ik en met rappers als Eminem en Mac Miller.
Ik daag je uit om deze kant ook van jezelf te leren kennen. Doe het als je het zo voelt. Begin niet met kleine stapjes. Sla er een paar over en ga ervoor. Gooi het eruit en heb lap aan een laars wat een ander er van vindt. Precies zoals Ramses Shaffy oppert in zijn liedje Mens, durf te leven.
Ja homies, durf f**ckin hell te leven. Te L.E.V.E.N. Let op mijn woorden. Het lucht echt op. Écht.
Automatisch een inspirerend/leuk/boeiend artikel in je postvak ontvangen?
Deel jouw e-mailadres nu hier!