LEKKER: ZOMAAR TIJD
Geef mij een dag of zeven en ik ben gewend aan de zomertijd. Geef mij een jaar en ik raak langzamerhand gewend aan het fenomeen dat ‘zomaar tijd’ heet. Jup, lieve mensen, we zijn een jaar verder. Tijd om de balans eens op te maken. Zomaar tijd. Wat is dat dan? Heel simpel: wanneer tijd ontstaat zonder enige aanleiding of reden. Nu ligt de aanleiding bij ons voor de hand. Het houdt ons allen al een jaar in de ban. Corona. Toch moet ik opbiechten dat ik mij nauwelijks nog een voorstelling kan maken van hoe het was. Dat nieuwe normaal is heel geleidelijk in mijn systeem gekropen. En dus voelt het dat er zomaar tijd is ontstaan in mijn leven. Een bepaalde rust die ik ervoer toen ik klein was. Als ik uren met mijn Playmobil speelde, knutselde of met mijn benen omhoog een marathon Totally Spies op televisie keek (tot grote ergernis van mijn vader met al dat gegil van Sam, Alex en Clover).
Waar rust is, is focus. Focus om mij te richten op de dingen die mij energie geven. Soms is het even zoeken naar datgeen mij nog inspiratie kan geven. Ik bedoel: ik ken door alle wandelingen ongeveer elke grasspriet in de woonwijk, evenals mijn buren. Ik ken ze inmiddels beter dan mijn collega's. Elke ochtend zwaai ik dan ook denkbeeldig naar ze. Wanneer Tim van de overkant (ik heb ze een naam gegeven) rond 10 even weg is van zijn bureau, ontmoet ik mijzelf bij de waterkoker. En wanneer Jet rond 12 haar 'ommetje' gaat doen, wandel ik gezellig achter haar aan. Er is ook de bezorger, of eigenlijk twee, die de hele dag rondrennen om alle pakketjes af te geven. En dan heb je de straatvegers die wel 2 keer op een dag langskomen om alles spik en span te houden. Of dit mij inspiratie geeft, is nog de vraag. Het gaat erom dat de ruis uit alledag is verdwenen en dit soort waarnemingen mij gek genoeg mateloos kunnen inspireren.
Want ja, er is zomaar tijd. Tijd om wat de mijmeren, uit mijn eigen raam te staren en weg te dromen. Voor een sensitief persoon als ik is dit een cadeau, voor de ander waarschijnlijk het recept der verveling. Ik ervaar eigenlijk veel ruimte in die verdomd kleine wereld waarin we nu leven. Ruimte om dingen een plekje te geven, op een rijtje te krijgen of om ideetjes om te toveren tot iets tastbaars.
Die ruimte heeft er afgelopen jaar voor gezorgd dat ik nog meer kon doen waar ik zelf ook echt energie van kreeg en nog altijd krijg. Tuurlijk was ook ik beperkt, maar dit weerhield mij er niet voor om minder hard voor iets te werken.
Zo begon ik een jaar geleden via UWV vanuit de WW als zelfstandige met mijn eigen coaching praktijk. Inmiddels ben ik zelf in dienst bij UWV als werk coach en Fit & Vitaal consulent. Misschien dat door dit werk mijn wereld toch minder klein voelt. Elke dag spreek ik met een handjevol klanten en luister ik naar hun verhaal. Het is natuurlijk niet te vergelijkbaar met een avondje stappen in de kroeg, maar de verhalen zorgen wel dat mijn brein in beweging blijft.
Mijn eigen coaching is door het zinvolle werk bij UWV wat meer naar de achtergrond verdwenen. En dat is niet erg. Een bewuste keuze zelfs. Als ik namelijk ergens voor ga, dan ga ik hier helemaal voor. Ik lever geen half werk. Dit vraagt om de juiste energie verdeling om 'zomaar tijd' voor mijzelf over te houden. Mijn eigen coaching naast een fulltime coaching baan vraagt veel. Ik heb het nodig om mijn tijd ook te voeden met niks doen of zoals nu, wat te schrijven.
Onlangs plaatste ik op Instagram onder de naam @dichtbijtouch een aantal van mijn gedichtjes. Gedichten schrijven, naast columns en pleidooien, zijn voor mij de ultieme vorm om dat wat ik zie en voel te bundelen in woorden. Ik betrap mijzelf er geregeld op dat ik over alles wel een gedichtje kan maken. Toch blijft de rode draad hetzelfde: altijd maar de drang om terug te keren naar de bron van mijn en ons bestaan.
En dat brengt mij bij deze website die ik een jaar geleden lanceerde. Mijn adviseur van UWV vroeg mij destijds of het wel verstandig was om voor mijzelf te beginnen zo aan de start van corona. Iets in mij zei dat dit de tijd moest zijn want ik had die tijd. Zomaar tijd. Ik had geen aanleiding nodig om het te beginnen; het voelde als een logische stap in mijn pad naar professioneel coach zijn. Gelukkig was er ook veel vraag waardoor de coaching goed van de grond kwam. Al snel volgde ook het 'Uur van het woord' waar ik met andere deelnemers wekelijks online op zoek ging naar de betekenis achter Nederlandse woorden. En dat drie maanden lang.
Coaching en schrijven. Het blijven mijn grootste passies. Ik ben van mening dat je deze twee dingen het beste kunt uitvoeren als je ook jezelf in dit werk meeneemt. Of zoals een vriendin laatst tegen mij zei dat ik iedere emotie aanga om dag in dag uit te ervaren dat ik leef. En dat dat mij siert. Ik geloof ook echt dat wanneer ik mijn eigen pijnen durf aan te kijken.. ik minder bang ben om die van coachees aan te raken. Samen hierover in gesprek te gaan en stil te staan, geeft mij het gevoel dat ik het leven nog intenser mág ervaren.
Goed. Normaal kennen mijn verhaaltjes een concrete kern. En tussenkopjes. Zijn ze geperfectioneerd. Kent het citaten en bronnen. Vandaag niet. Want vandaag had ik zomaar tijd. Tijd om een beetje terug te blikken. Te staren uit het raam. En wat mij betreft mag die tijd nog wel even duren.
Automatisch een inspirerend/leuk/boeiend artikel in je postvak ontvangen?
Deel jouw e-mailadres nu hier!