IN NAAM DER LIEFDE
We hebben gekke dingen over voor de liefde, maar verliezen we dan niet een beetje de liefde voor onszelf? Ik vertel je over een schokkende ontdekking die mij wekenlang bezighield. Een stukje over knuffelberen, borsten en billen, een bed vol tranen en onvoorwaardelijke liefde. Laatst stond ik nietsvermoedend mijn planten op de vensterbank water te geven. Ik wierp mijn blik naar buiten en keek naar de appartementen aan de overkant. Wie het artikel Uitzichtloos heeft gelezen, weet dat ik hiervan kan genieten. Ik krijg graag nieuwe inzichten van mijn uitzicht. Dit keer gaf het uitzicht mij echter een wat absurd inzicht. Terwijl mijn blik bleef hangen bij het appartement recht tegenover mij deed ik namelijk een schokkende ontdekking. Ik liet hierbij nog net niet de gieter uit mijn handen vallen. Zo’n slomo waarbij je je hand voor je mond doet, je ogen wijd opent en verward kijkt naar wat je ziet. Zo dramatisch was het bij mij ook weer niet. Maar ik krijg het beeld al wekenlang niet uit mijn hoofd.
IN SHOCK
Ik stond dus vredig mijn planten water te geven en zag mijn overbuurmeisje kaarsjes aansteken op haar vensterbank. Romantisch. En ja, dat dacht ik ook. Dacht ik! Maar wat er toen gebeurde veranderde mijn kijk op haar raam aanzienlijk. Ze kreeg telefoon en stond uitvoerig te bellen. Ze had zich mooi aangekleed en liep wankelend op haar hakken van slaapkamer naar woonkamer - en weer terug. Nog altijd bellend. Ik was natuurlijk allang klaar met mijn planten water geven, maar keek gefascineerd als een Italiaans verrimpeld omaatje vanachter mijn planten naar het tafereel. Ditmaal werden ook de kaarsjes in de slaapkamer aangestoken. Ze maakt haar haar nog tientallen keer los en weer vast. De borsten werden in de spiegel omhoog geduwd in de BH. Het shirt naar beneden getrokken. Ze lachte een paar keer naar zichzelf in de spiegel en deed haar sieraden om. Tegelijkertijd bedacht ik mij hoe een mens eigenlijk kan transformeren door de dag heen. Zag ik haar in de ochtend nog met haar huisgenoten in een knalroze pyjama ongegeneerd ontbijten op de bank, staat er nu ongeveer een topmodel zich klaar te maken voor de nacht.
Ze keek zichzelf nog één keer aan in de spiegel, draaide zich om, en toen.. toen..
De nacht ja. Ik overwoog even om een bak popcorn naast me neer te zetten, maar dat vond ik te creepy van mijzelf. Dus ik bleef slechts kijken Uit nieuwsgierigheid. Talloze verhaallijnen schoten door mijn hoofd. Geleidt door mijn doorgaans wilde en rijke fantasie. Maar wat ik toen zag had ik in geen enkel scenario kunnen voorspellen. Terwijl mijn overbuurmeisje zichzelf nog één keer sensueel aankeek in de spiegel, draaide ze zich om, en.., en toen.. haalde ze al haar knuffels van haar bed. De knuffels die ze elke ochtend zo liefelijk opstelt werden met grof geweld zo in één keer in haar kledingkast gemikt. De teddy’s werden verstopt tussen de strings en sokken. Bedekt met een groot slaapshirt. Niet veel later zie ik een man haar appartement binnengaan. De gordijnen gaan dicht. Helaas. De show voor mij afgelopen, maar voor hun net begonnen. Ik stel mij de teddy’s voor me in de donkerte van haar kast. Verbijsterd, met hun handen voor hun oren en happend naar lucht.
STEUN EN TOEVERLAAT
Geef de teddy’s geen ongelijk. 364 dagen zijn ze de grootste steun en toeverlaat voor dit meisje. Deze jonge vrouw. En zonder enige waarschuwing, enig pardon, worden ze in één keer weggebonjourd. Ze voelen zich afgedankt. Alsof ze nooit hebben bestaan. En dat.. terwijl ze duizenden tranen hebben opgevangen. Toegestaan hebben dat hun oor eraf werd gelebberd. Ze hebben menig wasbeurt overleefd. Ontelbaar veel knuffels gegeven en ontvangen. Zonder enig verzet. Ze lagen lepeltje lepeltje met de jonge vrouw. Al was het nog 40 graden. Ze hebben alle onzekerheden gevoeld. Des te harder ze werden vastgehouden, des te banger was de vrouw. Bang voor wat de volgende dag voor haar in petto had. Met hun zachtheid wisten zij haar altijd weer tot rust te brengen en in slaap te wiegen. Ze zeiden niks tegen haar. Lieten haar in haar waarde. En geloofden in haar kracht. Bewonderden haar levenslust. Dat ze dit hen aandeed, konden de teddy's niet geloven.
Ik loop mijn slaapkamer binnen en zie daar mijn eigen knuffel in foetushouding op bed liggen. Mijn lieve Lars. Een klein ijsbeertje. Ergens gekocht in het tuincentrum op de kerstafdeling toen ik een jaar of zes was. Onafscheidelijk sindsdien. Lars ging overal mee naartoe toen ik klein was. Klaagde niet bij tropische hitte en zelfs niet toen hij bij een douanecontrole van boven naar beneden werd opengeritst. En ook toen ik al wat groter was, was Lars daar. Bij mijn eerste lange relatie van vijf jaar is-ie wel even uit logeren geweest en verbleef hij bij mijn ouders. Ik vergeet ook nooit meer hoe een andere liefde Lars uit bed tegen de muur smeet toen deze liefde ook eens lepeltje lepeltje met mij wilde liggen. Overstuur stapte ik het bed uit en gooide ik die liefde ook meteen maar de deur uit. Om vervolgens Lars te laten zwemmen in een bed vol tranen. Met Lars in mijn armen lukte het mij om weer in slaap te komen. Lars gaf mij het gevoel dat ik er niet alleen voor stond en altijd, no matter what, mijn steun kon zijn in donkere tijden.
KAMELEON VAN HET LEVEN
Het beeld van mijn overbuurmeisje herinnerde mij eraan wat we wel niet allemaal doen in naam der liefde. Met name bij prille liefde. We laten een kant zien die we graag van onszelf willen laten zien. We willen indruk maken. Herinnerd worden. Geliefd zijn. En daar hoort het beeld van een vergane knuffel op bed niet bij. Evenals kleine borsten, een vermoeide huid, futloos haar, een ongeschoren lichaam, een vuile vaat en ongelakte teennagels. Afknappers zijn het. En dus heisen we onszelf in maatpakjes, maken we schoonmaakroosters, schaffen we het ene voet-, gezicht- en hoofdmasker aan, scrubben we alle ogenschijnlijke ellende weg en liften we er lekker op los. We duwen onze borsten en kont in hun houders en doen ons met torenhoge hakken groter voor dan hoe we ons werkelijk voelen. Als een kameleon kleuren we mee met wat het beeld dat van ons verwacht wordt.
Ik vraag mij af: vergeten we daar niet een beetje onze eigen kleur? De kleur van onzekerheid, twijfels, kinderlijk enthousiast zijn, kwijlend lachen, eten naar binnen bunkerend? De kleur van flauwe grappen, vuile sneakers en stoppeltjes op de benen? De kleur van net iets te veel wijn, restjes chocolade op een wit shirt en wilde, ongewassen haren? De kleur van volledige overgave in seks inclusief lelijke bekken trekken? De kleur van wat je hart je ingeeft en buiten de kaders leven?
DE TEDDY'S
De volgende dag zijn de gordijnen van mijn buurmeisje geopend. In haar knalroze pyjama leunt ze tegen de muur en staart ze naar buiten. De dekens om haar heengeslagen. Nog altijd geen enkele teddy in haar omgeving, evenals de man. Ik krijg een steekje in mijn hart door een onverwacht soort medelijden met haar. Het lijkt alsof ze zichzelf de avond daarvoor heeft gezworen het helemaal zelf te gaan doen. Dat ze zich vanaf nu heeft te gedragen naar de kleur van een volwassen vrouw en haar verdriet zelf heeft te dragen.
Het beeld doet een beetje pijn aan mogen en ik besluit het te laten rusten. Ik krul mijzelf op in mijn eigen bed. In naam der liefde doen we gekke dingen. En dat mag. Maar ik bedenk mij dat we de naam van de liefde aan onszelf nooit of te nimmer mogen vergeten. In stilte wens ik dat zij haar teddy’s uit de kast haalt en ze weer om haar heen legt. Als een bron waar ze altijd naar terugkan als de liefde haar in het leven in de steek laat. Als een beschermjas waar ze in kan schuilen. Als een warm bad dat haar opwarmt. Ik kijk naar de kralen in de ogen van mijn Lars. Naar zijn versleten neus, zijn vormloze lichaam, halve oren en verwaste vachtje. Ik beeld mij in dat hij ongetwijfeld ook zo naar mij kan kijken. Mijn keuzes miskent of juist bewonderd. Mij van zich af wilt duwen of juist aan mij vast wilt klampen. Mij wilt troosten of aan het lachen wilt krijgen. Avonturen wilt beleven of in stilte naar het plafond kijken. Want ook dat is liefde. Onvoorwaardelijk liefde.
Met een beetje geluk, wens ik dat die liefde, die knuffel, haar tegemoet zal komen. Dat mijn overbuurmeisje helemaal niet zichzelf hoeft te dragen in moeilijke tijden. Dat er iemand voor haar zal zijn die haar die geborgenheid geeft. Iemand die haar accepteert om wie ze is. Met of zonder snotneus. Met of zonder BH, lagen make-up, hoge hakken, lichaamsbeharing en chocoladevlekken. In naam der liefde nog aan toe.
Automatisch een inspirerend/leuk/boeiend artikel in je postvak ontvangen?
Deel jouw e-mailadres nu hier!