HET VERHAAL DAT WE DELEN
Hoewel we allemaal ons eigen verhaal denken te schrijven, krijgt het pas betekenis als het door de ander gelezen wordt. Een korte kreet hoe we elkaar niet uit het oog dienen te verliezen in crisistijd. Wat er vooraf ging aan dit verhaal:
Het is vroeg in de ochtend. Hij knikt naar me vanaf zijn bankje. Hij voert de duifjes. De duiven vechten voor zijn brood. De meeuwen schreeuwen. Het deert hem niet. Hij lijkt het wel gezellig te vinden met zijn vogelvrienden. Hij staat op en loopt voorovergebogen weg de straat in.
Ze passeert me. Haar omgeving lijkt haar niet op te vallen. Ze is druk aan het bellen met haar oortjes in. Ze loopt net zo hard als dat ze praat. Maakt grote gebaren in het luchtledige. Sneakers aan. Blosjes op de wang. Frons op het voorhoofd. Ze laat een walm van J’adore parfum na als voetdruk.
Hij kijkt op. En zwaait naar me. Een kleine doerak, dat is het. Grote nieuwsgierige ogen naar boven gericht. Niet bezig met wat volgt. Hij gaat op in wat er is. Hij is beschermd door zijn moeder die naast hem loopt. Ze kijkt toe. Trots. Ze volgt zijn kleine passen.
Haar handen vinden die van hem. Veilig. Ze kijkt hem aan. Hij haar. Ze glunderen. Ze vinden elkaar in de hartstocht. Ze hoeven niks te zeggen. Hun blik zegt alles. Hij kust haar voorhoofd. Ze legt haar hoofd op zijn schouder. Ze glimlacht. Samen zijn ze. Versmolten tot één. Een stel.
Slechts een korte passage van vijf minuten langs de kade. Een plek van komen en gaan. Ik kan erg genieten van het leven dat aan mij voorbij flitst. Het liefst maak ik mij zo onzichtbaar mogelijk en observeer ik. Ik kijk naar ons. Ik luister naar onze verhalen. Ik ruik aan onze geur. Ik voel de emotie die in de lucht blijft hangen. Een script dat raakt aan iedere vezel in mijn lichaam.
Het is het verhaal dat we delen.
Ga zelf eens na: het is toch eigenlijk bizar dat we er zelf niet voor hebben gekozen om te leven, maar dat we elke dag opstaan met de moed om wat van de dag te maken. Met de jaren die volgen na onze geboorte vormen we onze eigen identiteit. Ieder uniek. We zetten onze eerste stapjes. We vallen. Staan weer op. We leren onze eigen keuzes te maken. Jagen dromen achterna. Verandert met de jaren de naïviteit in de realiteit. We worden verliefd. Ontmaagd. We verloven ons. Trouwen. We maken kindjes. Hebben lief. Vormen een gezin. Een familie. We ontdekken. Raken teleurgesteld. We verliezen wat ons lief is. Scheiden. Leren van onze fouten. Herpakken ons. Veerkracht. Keer op keer. We moeten wel. En soms willen we het ook. Het is het leven dat ons levend houdt.
Juist het moment dat het leven begint te haperen, begin ik de zinnen van het verhaal te begrijpen. Als mijn hart wordt gebroken. Als iemand overlijdt. Als ik een bericht krijg dat ik niet zag aankomen. Het zijn de momenten dat ik een ander hoofdstuk heb te schrijven. Een hoofdstuk dat ik nog niet ken. Maar het gekke is.. terwijl ik het hoofdstuk schrijf, kom ik mensen tegen die mij voor zijn geweest. Mensen die het al eens hebben meegemaakt. Ze geven mij adviezen. Ze zeggen dat het wel goed komt.
De mensen die mij voorgingen delen met mij het verhaal. Het is het verhaal dat we delen.
Wanneer ik in mijn uppie in alle vroegte van de ochtend langs de kade loop en voorbijgangers mij passeren, kan ik heel sterk voelen dat ik in mijn eigen hoofdstuk blijf hangen. Juist het punt wanneer mijn hoofdstuk raakt aan dat van de ander, krijgt het perspectief en een nieuwe betekenis. Wanneer de man op het bankje naar mij zwaait. Het kindje een high five met mij doet. Of wanneer ik een praatje maak met de moeder. Ik geloof dat we als mens niet zonder elkaar kunnen. Samen zijn is nodig om ons voor een groot deel levend te voelen. Hoezeer we elkaar ook in de weg zitten of hoe we elkaar juist verder brengen.
Probeer bijvoorbeeld eens de sfeer van een concert te voelen. Een band staat voor je. Iemand speelt de drums, een ander de gitaar en er zingt iemand. Ieder doen zij hun eigen ding en tóch ontstaat er een geheel. Ze kijken naar elkaar. Ze streven naar de juiste snaren. Gaan op in hun eigen flow. Volgen elkaars en hun eigen ritme. Wij als menigte kijken ernaar. Maar ook wij delen de emotie. Raken ontroerd bij een ballad. Slaan de armen om elkaar. Iedereen vanuit een eigen herinnering. Toen het liedje werd geluisterd bij een begrafenis, of misschien wel een trouwerij. Maar op dat moment, zo in de concertzaal, is het een liedje van ons allemaal.
Er bestaat geen mooier metafoor als muziek, of kunst in het algemeen, waarbij de verbintenis tussen de mens zo zichtbaar en tastbaar wordt. Hoe we vanuit onze eigen ik een wij kunnen vormen zonder vaak al te veel te zeggen.
Het is het verhaal dat we delen.
Ik kijk uit naar het moment dat ik weer een plakkerige vloer in een poptempel mag betreden en mij verdrink in een zaal vol hoofdstukken. De plek waar ik kan loskomen van mijn eigen hoofdstuk. Mijn zinnen mag verzetten. Waar ik nieuwe woorden kan ontdekken. Mag verdwalen. Waar ik ontroerd kan raken. Op kan gaan in de vreugde. Alleen en toch met iedereen die om mij heen staat.
We zullen op dat moment allemaal op een eigen manier deze crisis hebben ervaren, onze eigen hoofdstukken hebben geschreven, maar dan geldt enkel het verhaal van de bevrijding en de hereniging met elkaar.
Want dat. Dat is het verhaal dat we delen. Het verhaal dat we later zullen vertellen aan onze kinderen en kleinkinderen. Laten we elkaar daarom niet uit het oog verliezen. Want ook al schrijf je je eigen levensverhaal, het krijgt pas betekenis als het door de ander gelezen wordt.
Automatisch een inspirerend/leuk/boeiend artikel in je postvak ontvangen?
Deel jouw e-mailadres nu hier!