DIT JAAR BEN IK JARIG
Een kort pleidooi over volwassen worden. Over lieveheersbeestjes, vette knakworsten, je eerste vrijpartij en diabolo-en met collega's. Want dit jaar ben ik jarig en dat is me toch een feest. Ik heb er lang naar uitgekeken en bijna is het moment zover: dit jaar ben ik jarig. Nu zal je ongetwijfeld een wenkbrauw optrekken en dit niet helemaal begrijpen, maar geloof me: op een dag begrijp je dit. Dan besef je je dat je een dagje ouder wordt en je status van volwassen zijn nog meer onderstreept wordt. Dat je vanuit het niets de druk gaat voelen om écht iets van je leven te gaan maken. Hing ik gister nog te koprollen aan het klimrek, zit ik vandaag kaarsrecht aan tafel een veel te dure witte wijn te nuttigen (die overigens niet eens te zuipen is). Ik merk vooral in dit soort situaties dat ik een stuk volwassener ben geworden, want als kind had ik allang een vies gezicht getrokken en over de tafel “dat lust ik niet” geschreeuwd.
Dit jaar dus niet. Dit jaar voel ik dat ik het gehele "jargon der volwassenheid" eigen heb gemaakt. Ik heb een échte baan, een eigen bedrijfje, een huisje en een rijke vriendenkring. Dingen waarvan mij vroeger altijd werd verteld dat dít onderdeel uitmaakt van volwassen-zijn, naast trouwen met een prins op een paard, het krijgen van twee kindjes (bij voorkeur een jongetje en een meisje) en het kopen van een huis. Ik mag dus best trots op mijzelf zijn dat ik al wat vinkjes kan zetten in mijn weg naar volwassen worden CV.
IJS IN JE GEZICHT
Toch heb ik in deze carrière wel iets op te biechten. Hoe intensief ik ook reflecteer op dit eigen proces: dat innerlijke kind in mij kan ik soms (lees: vaak) maar moeilijk parkeren. Dat kind levert eigenlijk een bepaald sociaal ongemak op in mijn status van volwassen zijn. Loop ik tijdens werk een ommetje met collega’s, moet ik mijzelf inhouden niet op de wipwap te zitten (inclusief bijkomend pijn aan de billen). Of eet ik een ijsje met een vakantieliefde, moet ik mijzelf weerhouden om niet het ijsje in zijn neus te duwen. Gewoon als grapje. Net als in de Notebook. Die waren toch ook gewoon volwassen en verliefd? Dit kind in mij begint steeds serieuzere vormen aan te nemen. Dan krijg ik ineens zin om keihard te zingen op kantoor of een rondje te rennen door het pand. Ik krijg zin in limo met een rietje terwijl iedereen sterke koffie drinkt om wakker te blijven. Geef mij suiker én een vette mars-reep, want diëten doe ik wel als ik oud ben. Evenals jojo-en; daarvoor gebruik ik een echte jojo en haal ik nog veel liever mijn diabolo in de pauze uit de kast. Stel je voor dat collega’s plots ook hun eenwieler uit de kast halen of acrobatische kunstjes met elkaar doen op het grasveld. Magisch lijkt me dat. Ik ben een meisje, nee vrouw, die daad bij het woord voegt, dus alleen bij dit soort fantasieën kan ik het niet laten. Dus ben ik weer gaan lelletje bellen, lieveheersbeestjes en pissebedden gaan verzamelen in een oude mayo pot, kijkdozen gaan maken met thema’s en ben ik nog steeds actief op zoek naar een penvriendin. Zal toch wat zijn als er in de bladen als de Linda of C. weer oproepjes verschijnen met mensen die een penvriend/in zoeken. Niet mailen, sms’en, whatsappen of videobellen, maar gewoon vanuit het hart pennen. Schrijven, lieve mensen, net zoals we dat als kind leren, maar tegenwoordig elke volwassen lijkt te zijn verleerd.
Laatst zag ik een kleine dreumes. Hij keek me lang aan. Zijn moeder en ik lachte naar elkaar en uit ongemak (lees verlegenheid) zei ik dat hij een echte womanizer gaat zijn. De moeder lachte als een boerin met kiespijn, en liep door. Die dreumes niet. Die draaide zich nog één keer om en had het lef om naar mij te zwaaien. Waar de moeder alweer in haar telefoon gedoken was, voelde ik mij gezien en begrepen door die dreumes. Hij nam de tijd om te kijken, zich te verwonderen aan wat groter was dan hij, om te leren van wat hij zag en om contact te maken. Hij liep verder en wees naar een vogel. En het water. En naar de graafmachine. De brug. De marktman. Het afval. Hij keek, maar oordeelde niet.
EEN WEG VORMT ZICH DOOR OP HET PAD TE LOPEN
Dat kind, dat zit nog altijd in mij. En daar ben ik blij mee. Het leert me het leven niet altijd maar zo serieus te nemen. Om mij bij iedere ontmoeting te verwonderen hoe bijzonder ons mens-zijn toch eigenlijk is. Dat niemand hetzelfde is en toch ergens zijn we het wel. Want we doorlopen allemaal dat pad van wat ons als volwassenen wordt getracht te volgen. Daar is niks mee, begrijp me niet verkeerd. Want de weg van dit pad vormt zich ook door erop te lopen. Met vallen en opstaan. Net zoals je leerde met fietsen, lopen, veter strikken, zwemmen, begrijpend lezen, rekenen, een vreemde taal spreken, je eerste zoen en vrijpartij. Vallen en weer opstaan. Juist de wegen daartussen doet je leren begrijpen hoe je in elkaar steekt. En hoe je met deze persoon om kunt gaan. Dat je weet wat je nodig hebt als je een blauwtje loopt, hoteldebotel verliefd bent, je paspoort verliest, aangenomen wordt bij je eerste baan, als je teveel hebt gedronken of de uitwerking van een pilletje verkeerd viel. De lijst zal oneindig zijn, maar ga het voor jezelf eens na: hoe vaak ben je niet gevallen? En belangrijker: hoe vaak heb je jezelf niet geleerd om weer op te staan? Natuurlijk was daar die ouder, vriend of vriendin, zus of broer, of wie dan ook die altijd voor je klaarstond om je te helpen. Waar het om gaat is het volgende. Jij hebt jezelf leren opstaan tot waar je nu staat. En met waar gaat het niet om wat er van je verwacht wordt of dat wat je van jezelf verwacht(te) te behalen. Het gaat erom dat je hebt doorgezet, omdat je wist dat het ergens in je zat dat je het zou kunnen. Of dat je hebt geaccepteerd iets niet te kunnen. Je hebt vertrouwen in jezelf gekregen. Je bent niet bang om onderuit te gaan. Want je weet wat je kunt. En je weet ook potdomme dát je het kunt.
En dat. Dat vier ik dit jaar op mijn verjaardag. Niet omdat ik volwassen ben, maar omdat ik een kind ben die weet dat ze het kan. Dat grote mensen leven. En dat voelt heel volwassen zijn met een been vol blauwe plekken. Maar ik ben er trots op. Dus zeg ik proost op een nieuw levensjaar. Inclusief Jip en Janneke-champagne, vette knakworsten en losse chipszakken. En jullie mogen allemaal op mijn feestje komen, want zo volwassen ben ik nu eenmaal wel.
Automatisch een inspirerend/leuk/boeiend artikel in je postvak ontvangen?
Deel jouw e-mailadres nu hier!