DE ZOMER VOORBIJ
Wanneer komt dat kantelpunt dat je weet dat de zomer voorbij is? Je leest het in deze korte column. Over hoe kruidnoten, vakantieliefdes, kerst kleding en friet met saté leiden tot een identiteitscrisis.Er hangt vandaag iets sneus in de lucht. Iets waar de mensen om mij heen blijkbaar geen weet van hebben, maar vooral ik last van heb. Het heeft te maken met de tijd die zich afspeelt tussen ‘er is een tijd van komen en een tijd van gaan’. Ik zie mijzelf namelijk nog arriveren op mijn vakantieadresje deze zomer. Met tassen vol goede moed, zomerse zin en een hart dat snakte naar nieuwe avonturen opende ik de deur van mijn tijdelijke verblijf, dicht bij zee.
Het werd een zomer om niet snel te vergeten. Eentje waarbij ik later aan mijn kindjes een uitleg verschuldigd zal zijn wanneer ze foto’s van hun jonge mama zullen zien. Ik zal ze met liefde vertellen wat het gevoel van ‘vrij zijn’ is en dan in de breedste zin. Eten wat je maar wilt, slapen wanneer je zin hebt, veel naakt zijn, onverwachte ontmoetingen aangaan, op blote voeten lopen, eindeloos tuinieren, uitzinnig dansen, koken voor een heel weeshuis (want je weet nooit wie er aan komt haken), knutselen, (alleen) lachen (en met mijn lieve vrienden) en huilen van verdriet en geluk. Ik zal ze vertellen dat groot geluk in de kleine dingen schuilt; het zijn de momenten dat je in alle vroegte met je racefiets door de duinen fietst. Onderweg naar de zee. Het is dat moment wanneer je als een zeester drijft op de deining. Dat frietje met saté na een lange stranddag of boswandeling. Gewoon, omdat je vakantie hebt, of een vrije dag, of weekend, of, naja, omdat je het verdiend.
SENTIMENTEEL GEDOE
Ik weet niet hoe het met jou zit, maar de tijd in de zomer lijkt voor mij altijd eindeloos te duren. Er komt dan ook altijd een punt waarop ik dankbaar ben dat de zonuren in de dag wat minder worden. Mijn kop is dan toe aan rust en is klaar - zoals dit altijd mooi door mijn spirituele vrienden wordt gezegd - om naar binnen keren. Ik heb genoeg van mijn strand- en picknickkleed en ik ben helemaal ready om mijn plaid en kerstkleed uit de kast te halen. Toch kan ik nog steeds geen exact moment aanwijzen wanneer dit kantelpunt aanbreekt. Vast staat wel dat er behoorlijk wat sentimentaliteit aan vooraf gaat. Het besef dat zomerse hits van je vakantiebestemming toch heel anders klinken als je ze eenmaal thuis weer afspeelt, of wanneer kleding weer naar eigen wasmiddel ruikt en niet naar strand, bos of een muf vakantiehuisje. Ik ben er nog niet uit of dit valt onder ‘het landen’, want het liefst blijf ik bij terugkomst nog even in vliegtuigmodus hangen. In die modus wil ik in alle rust mijn vakantieliefdes uitzwaaien, mijn foto’s in- en uitzoomen en zwijmelen en gerechten namaken die ik daar ook at.
En dus bevind ik mij na zo’n vakantie dus in een kortstondige identiteitscrisis. Een crisis waarbij ik probeer de vakantie vibes vast te houden, maar dit uiteindelijk zo geforceerd wordt dat ik haast van uitputting weer een nieuwe vakantie kan boeken. Gelukkig zijn daar marketeers die mij helpen in deze crisis. Zij laten mij kruidnoten eind augustus op het strand eten. Zij laten mij een schap vol kerstkleding zien in een warenhuis terwijl ik op mijn teenslippers voorbij loop. Als klein meisje hekelde ik hen hierom, want kruidnoten en kerstkleding betekende maar een ding: weer bijna naar school. Twintig jaar later snap ik ze en begin ik het haast te waarderen. Wat zij doen is duidelijke grenzen stellen en een punt aangeven wanneer de zomer afgelopen is en moet zijn. Zonder weemoed en bovenal zonder pardon. Ik moet toegeven dat ik eind augustus wel wat voorbarig vind, maar ze geven mij wel een duidelijk signaal dat de zomer zijn einde nadert en er een nieuwe tijd aanbreekt. Eentje van knapperige ochtenden, blaadjes op het spoor, smileys tekenen op beslaande ruiten, warme chocolademelk na een lange en koude wandeling, zielige muziek luisteren met een kerk aan kaarsen in huis, knuffelen zonder dat je aan elkaar vast blijft plakken. Een tijd van warmte opzoeken zonder dat deze je overvalt en je je laag voor laag aankleedt om warm te blijven.
JIJ MET JE GIN TONIC
Ik denk dat ik mij gewoon moet neerleggen bij het feit dat ik mij in een overgangsmaand bevind. Dit wetende kan ik het nu al blokken in mijn agenda voor volgend jaar: september tot november zijn voor de overgang. Het zullen de maanden zijn van ontwenning versus gewenning, van de laatste blik naar een nieuwe horizon, van gedag zeggen naar verwelkomen. De zomer voorbij. Dat gaat dus zomaar niet. Dat is een heel proces. Nu snap ik weer waarom die marketeers al eind augustus beginnen. Anders wordt de overgang gewoon te heftig. Nou. Laten we daar dan maar op proosten. Jij met je gin tonic en singlet, ik met mijn warme chocolademelk en geiten wollen sokken. Wie kan het schelen. Dag zomer, je was fantastisch en onvergetelijk.
Automatisch een inspirerend/leuk/boeiend artikel in je postvak ontvangen?
Deel jouw e-mailadres nu hier!